Μέσα από έναν μικρό καθρέφτη...

Έχω ένα ζευγάρι υπέροχα γλυκά ματάκια στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου μου...
Είναι ένα ηλιόλουστο κυριακάτικο απόγευμα και πηγαίνουμε επίσκεψη. Κι εγώ σκέφτομαι... και τι δε σκέφτομαι! Ένα σωρό σκέψεις και άγχη τρελαίνουν το ανόητο κεφάλι μου. Συνειδητοποιώ ότι πάλι τρέχω, από συνήθεια, από την κεκτημένη ταχύτητα (κυριολεκτική και μεταφορική) που κυλάει πια στο αίμα μου.

Ανοίγω το ραδιόφωνο και "πέφτω" πάνω στη Βλαχοπούλου:

Κι επειδή είμαι και παρελθοντολάγνα, χαμογελάω γλυκά. Ναι έχω γεννηθεί σε λάθος εποχή, το διαπιστώνεις με το που με γνωρίσεις. Θυμάμαι την σκηνή απ' την παλιά ελληνική ταινία. Μου φτιάχνει το κέφι, με ταξιδεύει, μου ξυπνά όμορφες εικόνες και συναισθήματα.

Με "ξύπνησε" από τον λήθαργο του άγχους που με είχε καταπιεί. H Bλαχοπούλου και ένα ζευγάρι μικρά, χαριτωμένα χεράκια που χτυπούσαν ρυθμικά παλαμάκια (αυτό το παιδί γεννήθηκε με γούστο!).

Κοιτάζω από τον καθρέφτη στο πίσω κάθισμα. Μέσα στο καθισματάκι, κάθεται ένα δίχρονο αγγελούδι (το λες και διαβολάκι ώρες-ώρες!) με δυο σπινθηροβόλα ματάκια που κοιτάζουν αχόρταγα απ' το παράθυρο και μαζεύουν εικόνες, δυο γλυκά χεράκια που χειροκροτούν ρυθμικά στο ρυθμό. Δεν έχει άγχος. Πόσο κρατάει άραγε αυτή η ευλογία; Θυμάμαι τα δικά μου παιδικά χρόνια...
Αρκεί μια βόλτα, λίγος ήλιος, δυο άνθρωποι που σ' αγαπούν κι ένα όμορφο τραγούδι κι είσαι πλήρης, ευτυχής...

Κοιτάζω και ξανάκοιτάζω μέσα από τον καθρέφτη. Η ευτυχία προσωποποιημένη. Δεν είναι μακριά, είναι εδώ, στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου μου.
Τη χάσαμε τη μπάλα αδέρφια μου. Ξεχάσαμε τι είναι πραγματικά σημαντικό σ' αυτή τη ζωή. Μας κατάπιε το άγχος, το τρέξιμο, οι αγωνίες, η καθημερινότητα.

Θυμάμαι το σχόλιο ενός φίλου στο blog. "Η ζωή δεν είναι μπροστά μας, είναι ΤΩΡΑ, σήμερα..." Σοφός, φίλε μου! Και που ξέρουμε στη τελική αν θα υπάρξει αύριο; Αν θα είμαστε εδώ, για να δούμε όλα αυτά για τα οποία αγχωνόμαστε; Α στο καλό. Αλλάζω διάθεση.

Friends: Η σειρά που μας έμαθε ότι οι φίλοι είναι πάνω από όλα!

"Γιατί, αυτό ακριβώς καθορίζει την πραγματική φιλία: το να θες να συνεχίσει ο άλλος να είναι καλά, ακόμη και αν για κάποιο λόγο δεν προχωράτε πλέον παρέα."

http://cosmo.gr/articles/pop_culture/Tileorasi/friends-h-seira-poy-mas-emathe-oti-oi-filoi-einai-panw-ap-ola.2352716.html

Keep Calm and Think Positive!

Γεια σας! Με λένε Ελένη και ανήκω κι εγώ στους 25plus. Έχω κι εγώ τις ίδιες αγωνίες και τις ίδιες ανησυχίες με τους συνομηλίκους μου.

Το δεδομένο είναι ότι η χώρα μας περνά κρίση κι αυτό στριφογυρίζει στο μυαλό μας και καθορίζει τη ζωή μας.

Αγωνία – διάβασμα – πανεπιστήμιο – σχολή – μεταπτυχιακό – δουλειά;;;??? – συνέχεια στο εξωτερικό;?? = μετανάστευση (η ιδέα και μόνο με τρομάζει)

Ε! ΟΧΙ! Είμαι 25 κι έχω τη ζωή μπροστά μου δε θα μου την καθορίσει η κρίση! Θα την αρπάξω από το λαιμό και θα της δώσω να καταλάβει! Πότε πάλι θα `μαι. 25; Του χρόνου θα `μαι 26 και τον παραπάνω 27........ Η ζωή φεύγει! Γι αυτό τέρμα η μιζέρια και η μεμψιμοιρία! Εδώ οι παππούδες μας και οι γιαγιάδες μας ζήσανε πόλεμο και τα κατάφεραν μια χαρά. Το ίδιο και οι γονείς μας που μεγάλωσαν στα δύσκολα μεταπολεμικά χρόνια ...κι εμείς με τόσα εφόδια!!!

Όλοι λοιπόν εμείς οι 25plus δε θα πρέπει να πτοούμαστε. Θα συνεχίσουμε να ελπίζουμε, να προσπαθούμε, να ονειρευόμαστε, να σκεπτόμαστε θετικά και να ξεχνάμε ό,τι μας ρίχνει ψυχολογικά.

Ας ζήσουμε το «τώρα» τώρα που είμαστε νέοι. Το καλοκαίρι είναι εδώ!

Ας επικεντρωθούμε στο ότι είναι η ωραιότερη εποχή στην πανέμορφη χώρα μας. Συζητώντας λοιπόν με φίλους και γνωστούς για το που θα περάσουν τις καλοκαιρινές τους διακοπές, διαπίστωσα πως τα τελευταία χρόνια οι νέοι εκμεταλλεύονται τις φυσικές ομορφιές της χώρας μας επιλέγοντας φτηνούς εναλλακτικούς τόπους και τρόπους. Οι πιο διαδεδομένοι προορισμοί για το καλοκαίρι είναι η Ικαρία, τα Κουφονήσια, η Ελαφόνησος κτλ.

Ας ανακαλύψουμε λοιπόν τα νησιά της άγονης γραμμής κάνοντας camping ή μένοντας σε οικονομικά καταλύματα, ας περπατήσουμε σε άγνωστα και ήσυχα γραφικά σοκάκια, ας ανεβούμε τις όμορφες ορεινές διαδρομές των βουνών μας, ας κολυμπήσουμε στα μοναδικά καταγάλανα και πεντακάθαρα νερά των θαλασσών μας και ας λιαστούμε κάτω από τον ευλογημένο ήλιο μας. Τώρα που μπορούμε να κινηθούμε. Τώρα που έχουμε το χρόνο. Τώρα που είμαστε ΝΕΟΙ!

Ένα όμορφο καλοκαιρινό βράδυ, κάτω απ’ την Ακρόπολη...

Ουζάκι, μεζεκλίκια και η μικρή ζωντανή ορχήστρα στους Διόσκουρους, να τραγουδά νοσταλγικά, ρεμπέτικα και λαϊκά μιας άλλης εποχής... «Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε, τα χέρια θα περάσουμε στους ώμους...» κι οι στίχοι ακούγονται σαν γλυκιά ειρωνεία, σαν μαχαίρι που κάποιος σαδιστικά στρίβει στη πληγή... Τη πληγή ημών, των πονεμένων, που ξεμείναμε εδώ (είτε από επιλογή, είτε από τύχη –ή ατυχία-) και παλεύουμε με το «τέρας» που λέγεται Ελλάδα του 2013... Εμείς, η γενιά των 25plus με τους φίλους, τους κολλητούς, τα αδέλφια που έγιναν όλοι τους «κυριλέ» μετανάστες... «Κυριλέ»... Δεν παραπονιόμαστε... Μετανάστες μεν, με master στο εξωτερικό δε και καλές (πολύ καλύτερες από τις εγχώριες επιλογές τουλάχιστον) δουλειές, στα πέρατα της οικουμένης...

Πόσο πόνεσε όμως ο άτιμος ο στίχος κι ας ακούστηκε κάτω απ’ την όμορφη Ακρόπολη, ένα τόσο ζεστό και γλυκό καλοκαιρινό βράδυ... Αυτός... Κι άλλος ένας στίχος, ένα άλλο βράδυ σε μια άλλη πανέμορφη γωνιά κάτω απ’ την Ακρόπολη, στο μαγευτικό Ηρώδειο (μα τι έχω πάθει φέτος και με συγκινεί τόσο η πόλη, το αρχαίο μνημείο, οι στίχοι, όλα...)... Μαχαιριά στη καρδιά, διά στόματος Ιωάννη Κότσιρα, σε στίχους Κώστα Λαχά και μουσική Θάνου Μικρούτσικου... «Στενεύουν τα περάσματα, κι οι φίλοι μου φαντάσματα... Κι η πόλη μοιάζει δυστυχώς, τάφος οικογενειακός...» Ουφ και ξανά ουφ...

Κι ήταν τόσο όμορφη βραδιά... Με  το παρεάκι απ’ το μεταπτυχιακό... Δεν έχω παράπονο, καλά «καραγκιοζάκια» όλοι τους, μια χαρά ταιριάξαμε! Και ήπιαμε τα ουζάκια μας και τραγουδήσαμε –φάλτσα- και γελάσαμε –πολύ!- ακόμα μία φορά...

Μέσα σ’ όλη αυτή τη μιζέρια, το άγχος, την αβεβαιότητα για το αύριο... Μετά από έναν πολύ κουραστικό χειμώνα κι έναν αγώνα σχεδόν εξουθενωτικό, για να γίνουμε οι «σκλάβοι» του αύριο... Δεν το βάζουμε κάτω. Όσο έχουμε την υγεία μας, λέμε δόξα τω Θεώ, τον Αλλάχ, τη τύχη (ό,τι γουστάρει ο καθένας) και συνεχίζουμε...

Δύσκολο να κρατήσεις την αισιοδοξία ζωντανή στις μέρες μας... Αλλά εμείς συνεχίζουμε... Πάντα με χαμόγελο... Δεν θα μας πάρει από κάτω. Στα 25plus??? Απαγορεύεται. 

What ever will be, will be...

27 χρονών, σε 1 μήνα παρά κάτι μέρες (για την ακρίβεια…)

4 μαθήματα (ελπίζω τουλάχιστον…) μέχρι 7 Σεπτέμβρη

1 διπλωματική μέχρι 31 Μαρτίου (το αργότερο…)

Και μετά? Ιδού η απορία…

Μάθαμε να προγραμματίζουμε το μέλλον μας με πράγματα που πρέπει να κάνουμε και όχι με πράγματα που πρέπει να ζήσουμε. Δε λέω βέβαια ότι ο προγραμματισμός είναι κακός, ίσα ίσα… Απλώς, ξεχάσαμε να ζούμε το παρόν και ζούμε μόνο για να αγωνιούμε για το μέλλον.

Θα περάσω τα μαθήματα; Θα πάρω καλούς βαθμούς; Τι θέμα διπλωματικής θα διαλέξω και με ποιον καθηγητή; Θα το πάρω το μεταπτυχιακό; Και αφού το πάρω θα βρω δουλειά; Ελλάδα ή εξωτερικό; Και πως θα είναι η δουλειά; Τι ακριβώς θα κάνω; Θα είμαι ευχαριστημένος; Και η οικογένειά μου; Οι φίλοι μου; Θα τους βλέπω; Γίνεται να μην τους βλέπω; Και αν δεν τους βλέπω μήπως με ξεχάσουν;

Ένας σωρός από ερωτήματα… και οι απαντήσεις; Έχει νόημα να ξέρουμε; Κανένα!

Η ζωή έχει νόημα για αυτόν ακριβώς το λόγο. Επειδή δεν γνωρίζουμε τι θα γίνει. Αν γνωρίζαμε το αποτέλεσμα, τι νόημα θα είχε η προσπάθεια για ένα καλύτερο μέλλον; Τα ξενύχτια για να παρηγορήσεις την κολλητή σου επειδή χώρισε; Ο χρόνος που μιλάς στο τηλέφωνο για να ανεβάσεις την ψυχολογία του κολλητού σου επειδή τον απέρριψαν από μία δουλειά; Η ζωντανή σύνδεση μέσω Skype για να πεις στην αδερφή σου που βρίσκεται στην Αμερική ότι “Κάθε αρχή και δύσκολη, μην αγχώνεσαι, όλα θα πάνε καλά”. Ο προβληματισμός για το αν θα πρέπει να πεις το ΝΑΙ ή το ΟΧΙ και η αγωνία για ότι συνεπάγεται η απάντηση που θα δώσεις …Κανένα!

Ο χρόνος είναι χρήμα λένε… Μπορεί για κάποιους…

Για μένα είναι στιγμές. Στιγμές που πρέπει να τις ζεις και να τις απολαμβάνεις, ότι και αν κάνεις, όπου και αν βρίσκεσαι με όποιους και αν βρίσκεσαι. Γιατί τελικά αυτά που μένουν από κάθε τι που κάνουμε είναι η εμπειρία, οι αναμνήσεις και το σημαντικότερο οι ανθρώπινες σχέσεις.

Καμία αποτυχία ή επιτυχία δεν μπορεί να καθορίσει το μέλλον μας. Το μέλλον καθορίζεται από τον τρόπο με τον οποίο ζούμε το παρόν μας, από τις επιλογές που κάνουμε. Και πως ξέρουμε ποιες είναι οι σωστές επιλογές; Δεν ξέρω, κανείς δεν ξέρει νομίζω. Μόνο ο χρόνος θα το δείξει…

Δεν ανησυχώ για το τι θα φέρει ο χρόνος. Ξέρω ότι θα φέρει και εύκολες και δύσκολες στιγμές … και χαρές και λύπες… και επιτυχίες και αποτυχίες… Είμαι όμως επίσης σίγουρη πως ότι και αν φέρει θα είναι για καλό!