Μέσα από έναν μικρό καθρέφτη...

Έχω ένα ζευγάρι υπέροχα γλυκά ματάκια στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου μου...
Είναι ένα ηλιόλουστο κυριακάτικο απόγευμα και πηγαίνουμε επίσκεψη. Κι εγώ σκέφτομαι... και τι δε σκέφτομαι! Ένα σωρό σκέψεις και άγχη τρελαίνουν το ανόητο κεφάλι μου. Συνειδητοποιώ ότι πάλι τρέχω, από συνήθεια, από την κεκτημένη ταχύτητα (κυριολεκτική και μεταφορική) που κυλάει πια στο αίμα μου.

Ανοίγω το ραδιόφωνο και "πέφτω" πάνω στη Βλαχοπούλου:

Κι επειδή είμαι και παρελθοντολάγνα, χαμογελάω γλυκά. Ναι έχω γεννηθεί σε λάθος εποχή, το διαπιστώνεις με το που με γνωρίσεις. Θυμάμαι την σκηνή απ' την παλιά ελληνική ταινία. Μου φτιάχνει το κέφι, με ταξιδεύει, μου ξυπνά όμορφες εικόνες και συναισθήματα.

Με "ξύπνησε" από τον λήθαργο του άγχους που με είχε καταπιεί. H Bλαχοπούλου και ένα ζευγάρι μικρά, χαριτωμένα χεράκια που χτυπούσαν ρυθμικά παλαμάκια (αυτό το παιδί γεννήθηκε με γούστο!).

Κοιτάζω από τον καθρέφτη στο πίσω κάθισμα. Μέσα στο καθισματάκι, κάθεται ένα δίχρονο αγγελούδι (το λες και διαβολάκι ώρες-ώρες!) με δυο σπινθηροβόλα ματάκια που κοιτάζουν αχόρταγα απ' το παράθυρο και μαζεύουν εικόνες, δυο γλυκά χεράκια που χειροκροτούν ρυθμικά στο ρυθμό. Δεν έχει άγχος. Πόσο κρατάει άραγε αυτή η ευλογία; Θυμάμαι τα δικά μου παιδικά χρόνια...
Αρκεί μια βόλτα, λίγος ήλιος, δυο άνθρωποι που σ' αγαπούν κι ένα όμορφο τραγούδι κι είσαι πλήρης, ευτυχής...

Κοιτάζω και ξανάκοιτάζω μέσα από τον καθρέφτη. Η ευτυχία προσωποποιημένη. Δεν είναι μακριά, είναι εδώ, στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου μου.
Τη χάσαμε τη μπάλα αδέρφια μου. Ξεχάσαμε τι είναι πραγματικά σημαντικό σ' αυτή τη ζωή. Μας κατάπιε το άγχος, το τρέξιμο, οι αγωνίες, η καθημερινότητα.

Θυμάμαι το σχόλιο ενός φίλου στο blog. "Η ζωή δεν είναι μπροστά μας, είναι ΤΩΡΑ, σήμερα..." Σοφός, φίλε μου! Και που ξέρουμε στη τελική αν θα υπάρξει αύριο; Αν θα είμαστε εδώ, για να δούμε όλα αυτά για τα οποία αγχωνόμαστε; Α στο καλό. Αλλάζω διάθεση.